กาแฟ ความสุขเล็กน้อยที่เรียนรู้ได้
ไม่ได้เขียนเสียนานเลยครับ ด้วยยุ่งวุ่นวายหลายอย่างจิตใจไม่สงบ ไม่รู้จะพูดถึงอะไรดี จนวันนี้บ้านเมืองมีเรื่องวุ่นวาย เปิดดูข่าวฟังข่าวจนมึนไปหมด แต่ในขณะที่มีรายงานข่าวเป็นระยะ ยังมีรายการทีวีนำเรื่องราวของ ซูซาน ดัสตินหญิงสาวต่างชาติคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตในเมืองไทยมาเผยแพร่ ผมก็ดูบ้างไม่ดูบ้างไม่มีสมาธิ แต่ช่วงท้ายรายการเธอพูดถึงความคิดในการใช้ชีวิตมากมายและจบความ ด้วยความเชื่อของเธอว่า “การเรียนรู้ที่จะมีความสุขกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ” จะนำเราไปสู่การเรียนรู้ที่จะมีความสุขกับสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้
ผมไม่ได้ตั้งใจฟังมาแต่ต้น แต่ในวาบความคิด ความสุขในสิ่งที่ยิ่งใหญ่น่าจะเป็นความสุขจาก “การให้” ที่คุณซูซานกำลังปฏิบัติอยู่นั่นเอง การให้ดังกล่าวอาจเป็น การให้ความรัก การให้อภัย การให้สิ่งของ หรือการให้อะไรต่างๆ ที่ออกมาจากจิตใจที่ดีงาม อันนี้ผมไม่กล้าพูดถึงมากเพราะคิดว่าตัวเองคงไม่เข้าใจดีพอ
แต่สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่เราสามารถเรยนรู้ได้อาจมีหลายอย่างเหลือเกิน แต่บางคนอาจมองว่าเล็กน้อยจนไม่เชื่อว่าเราจะมีความสุขกับมันได้…
คนที่เลี้ยงสุนัข อาจมีความสุขกับการบอกรักมัน ลูบหัว หรือให้อาหาร
คนเลี้ยงปลา อาจมีความสุขกับการเฝ้ามองมันว่ายไปมาอยู่ในตู้
คนที่ชอบธรรมชาติ อาจมีความสุขกับความเหนื่อยจากการเดินป่า
และคนชอบกาแฟ อาจมีความสุขกับการชงกาแฟแก้วเล็กๆ ด้วยมือของเขาเอง
ยังมีสิ่งเล็กๆ น้อยๆ อีกมากมายครับ ผมเชื่อว่าท่านผู้อ่านโดยมากคงมีสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ท่านชื่นชอบและมีความสุขกับมันอยู่แล้ว ถ้าวันนี้ท่านทิ้งมันไป หรือลืมมันไปแล้ว ผมมาเรียกร้องให้ท่านลองหันกลับไปมองอีกสักครั้ง หรืออาจมองหาสิ่งเล็กๆ น้อยๆ อย่างอื่น และมีความสุขกับมัน ให้เวลากับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้บ้าง ชีวิติอาจมีความสุขขึ้นอีกนิด